Tegenpolen trekken elkaar aan.

L.S.

Tegenpolen trekken elkaar aan: een onontkoombare fysische wetmatigheid en een spreekwoord dat ingebakken zit in het collectieve geheugen. Nochtans dreigt deze oude volkswijsheid met de voeten getreden te worden in het licht van de recente verkiezingsuitslag. 

Terwijl de media ons overladen met beloften tot discretie en de subtiele, gevatte humor van Bart de Wever, raken de basisbeginselen van de N-VA ons allen vreemder en rest er enkel oog voor de vermeende professionaliteit van de zopas tot informateur benoemde politicus.

In de huidige context echter, waarin Franstalig België kiest voor eenheid in een felrood beleid en de Vlamingen haast unaniem hun breedgeschouderde volksmenner naar het politieke slagveld sturen, moet elk gezond verstand kunnen oordelen dat aantrekkingskracht ver zoek is.

Toch zullen er compromissen gesloten moeten worden en reeds nu doemen subtiele strategische methoden op waarmee de zichzelf verheerlijkende Vlaming zijn slag wil thuishalen. Voor de symbolische eerste september wil Bart ‘Leeuwenhart’ een solide regering die, waarschijnlijk met Elio Di Rupo als premier, zich aan overleg zal wagen betreffende de financiële problemen van dit land, de economische en sociale(on)zekerheid en institutionele hervormingen. Dit alles, lijkt mij, echter met de idee van de vorming van een confederale staat en het nog zwaarder belasten van de werkende mens in het Vlaams-nationalistische achterhoofd. 

Want ondanks De Wevers charmerende grapjes, mogen we niet uit het oog verliezen dat de Nieuw-Vlaamse Alliantie in haar standpunten ijvert voor het toekennen van ‘homogene bevoegdheidspakketten (...) aan de deelstaten’. Op hun site vermelden ze keurig een achttal voorbeelden van zo’n bevoegheden met een vage ‘enz.’ op het einde. Een dreigende splitsing in een schapenvel.

Dat Vlaanderen op korte termijn gebaat zou zijn met zulke resolute tweedeling lijkt zeker aannemelijk. Als we onder de noemer Vlamingen nu het deel van de bevolking verstaan met het meeste inspraak en de hoogste eisen, namelijk de werkgevers en de rijksten, draait de kostenbaten-analyse zeker positief uit. Zij worden in de mogelijkheid gesteld met nog minder tegenstand onmenselijkheden door te drukken, zoals de afschaffing van het brugpensioen, de verhoging van de gewettigde pensioenleeftijd, het slinken van de geldstroom naar de sociale zekerheid... 

Wat mij betreft verliest een ‘Republiek Vlaanderen’ of als nog een confederale deelstaat al haar charmes in het licht dat ze op de toekomst werpt; een toekomst waarin de vergrijzing in Vlaanderen verwoed zal voortzetten, waar armoede in het kader van dit beleid geen halt zal toegeroepen worden, waar mensen zullen moeten werken tot ze erbij neervallen en zo ze nog in leven zijn hun eigen boontjes moeten doppen om dat vol te houden. 

We staan voor een toekomst die door een roze bril nog somber aandoet, waarin samenwerking de enige sleutel is, en een splitsing nooit de uitkomst kan zijn. In een (zo goed als) onafhankelijk Vlaanderen zullen er geen netten gespannen worden om de gewone mens op te vangen, maar er zullen steeds meer subtiele vallen opduiken die hem in zijn noden verSTRIKken. "De geschiedenis heeft aangetoond tot wat een mengeling van economische crisis en nationalisme kan leiden”, dixit Peter Mertens.

De leeuw kan nu misschien klauwen, maar desalniettemin blijf ik geloven in de noodzakelijkheid van het temmen ervan in deze politieke circustent.