Zelden is mij een begin zo lastig gevallen. Hoe kan ik U, waarde lezer op een aangrijpende manier vertellen over de menigvuldigheid aan ziektekiemen die, volgens ondergetekende, vandaag de dag onze perceptie verstoren, die onze maatschappij lamlendig maken, die onze persoonlijkheid beroerd achterlaten en ons geweten teisteren. We mogen nog van geluk spreken dat zij onze vrouwen en eremetalen niet komen stelen… alhoewel. Een simpele oplossing voor mijn reeds langdurige probleem lag vaneigens niet in zijn onmiddellijkheid voor het grijpen. Toen mij aldus gevraagd werd om een bijdrage te leveren aan deze smeltkroes van meningen vond ik mijn tijd gekomen om met deze boom van verderf, die haar wortels diep in onze samenleving heeft verankerd, te schudden. Wetende dat zijn wortels een houvast hebben die mijn krachten menigmaal weten te overstijgen wens ik toch deze valiante poging te ondernemen, al was het maar om mijn eigen geweten te sussen. De boom zal naar alle waarschijnlijkheid niet geveld worden, maar indien hij slechts enkele van zijn dorre bladeren weet kwijt te spelen voor de winter van onze maatschappij definitief zijn intrede maakt weet ik mezelf een gelukkig man. Oh, wat verlang ik toch naar de zomer van de geest…
Welnu, genoeg geschreid, laat ons beginnen met een, indien U me de verdere analogie toestaat, zachte duw tegen de schors. Het eerste probleem dat ik even kort wens aan te kaarten is dat van het onmiddellijk oordeel vellen. Dit is een veelvuldig voorkomend proces vandaag de dag dat, naar mijn niet al te bescheiden mening, zelden of nooit een meerwaarde weet te geven aan datgene waar wij over oordelen. Begrijp me niet verkeerd, ik wens hier niet te poneren dat er feiten op zichzelf kunnen staan zonder dat zij een interpretatief subject nodig hebben om als dusdanig feit tot stand te komen. Ik poog hier enkel te verdedigen dat men voor deze interpretaties eens zou moeten trachten zijn tijd te nemen. Een grondige analyse van het feit in kwestie zal tot een betere en bredere opvatting leiden, de voeling zal sterker zijn en men zal beter weten op welke basis men jureert. Kort samengevat: “Haast en spoed zijn zelden goed”.
Laten wij ons na de populaire term ‘onthaasting’ ons ook de term ‘ephexis’ eigen maken, want waarlijk, zij gaan vlot samen. Ephexis is de Griekse benaming voor sceptici, en bijgevolg staat zij dus als het ware voor een zekere terughoudendheid jegens het feitelijke en vormt daardoor de perfecte aanvulling op de onthaasting, die een terughoudendheid jegens de meer lichamelijke kant van het leven naar voor schuift. U vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik dit als eerste schrijfsel op deze blog loslaat. Welnu, ephexis is datgene wat deze blog uitademt, een sereen en rustig doch sceptisch overlopen van alledaagse feiten. Een spectrum aan visies die elk hun eigen krachten en tekortkomingen kennen. Een langdurig reflecteren en terugbuigen op wat ons aanbelangt. De dialectiek der nimmer gelijkgestemde geesten die ons aanzet tot nadenken en bijsturen.
Mij bewust van de mogelijke hypocrisie van mijn stelling, ik zou er namelijk niet lang genoeg over nagedacht kunnen hebben, trek ik mij nu weder terug in mijn overpeinzingen omtrent deze kwestie. Ik hoop oprecht dat ik U bij deze ook tot nadenken heb kunnen stemmen, want dat is namelijk het grootste doel dat ik zowel hier als in toekomstige uiteenzettingen wens na te streven. Ik sluit hierbij dan ook gaarne af met de toepasselijke woorden van Erasmus in zijn befaamde Enchiridion:
“Het is verkeerd om als kinderen te blijven vasthouden aan de letter en niet op te groeien tot de vrijheid van de geest”
