één mei

L.S.

De Standaard stelde gisteren de vraag: "is 1 mei nog van deze tijd?" Er werd blijkbaar slechts een select clubje mensen ondervraagd en de antwoorden zijn vaak nogal voorspelbaar. Een kleine samenvatting:

Zelfverklaard socialist Jannie Haek (gedelegeerd bestuurder NMBS) woont vandaag geen 1-meiviering bij: "Het ligt niet in mijn karakter om massabijeenkomsten op te zoeken". Nochtans hecht Haek wel veel belang aan de dag van de arbeid: "Ik zou zaterdag een socialistisch pleidooi willen horen voor écht ondernemerschap. Voor échte ondernemers, die beseffen dat hun personeelsleden hun grootste troef en kapitaal zijn en die respect oproepen bij hun medewerkers."

     Michel van Hemele (managing partner van Essensys) hecht ook veel belang aan een dag waarop hulde wordt gebracht aan de werkende mensen. Maar hij ergert zich wel aan de vakbonden: "Altijd opnieuw die confrontatiestrategie, van ‘wij het werkvolk' tegen ‘zij, de kapitalisten'. Wake up! Dit is de 21ste eeuw..."  

     Paul de Grauwe (professor economie aan da KUL) heeft naar eigen zeggen respect voor mensen die emotioneel geraakt worden door 1 mei, maar de politieke relevantie van de dag van de arbeid beduidt volgens hem niet veel meer, tegenwoordig draait 1 mei "de nostalgie en de romantiek van het gezellig samenzijn onder gelijkgezinden".

     Ook Mia de Vits (s.pa) vindt vandaag een belangrijke dag, het is immers 125 jaar geleden dat haar partij werd opgericht. Het is volgens haar ook een mooie dag om het sociaal woelige verleden te herdenken: "Voor jongeren is het goed om even stil te staan bij de sociale strijd die gevoerd werd door hun voorgangers en aan de lange weg van vooruitgang die is afgelegd. Veel sociale ellende is verdwenen. De sociale zekerheid vangt op wie uit de boot is gevallen, de werkomstandigheden zijn flink verbeterd". En het is natuurlijk een mooie gelegenheid om propaganda te voeren voor de komende verkiezingen.

     Voor Meryame Kitir (eveneens s.pa) is 1 mei een gezellige dag om samen te komen en nostalgisch te doen, "een feestdag waarop je veel kameraden uit de vakbond, het ziekenfonds en de partij tegelijk ontmoet" en "een traditie om te koesteren". Maar ook meer dan dat: "Veel mensen zijn hun werk kwijt. Sommige politici vergeten dat wel eens, maar het is nog altijd economische crisis." "Werkgelegenheid. Werk vinden of werk behouden. Daar liggen de mensen wakker van. Niet van het geruzie in Brussel over het BHV-dossier."

     Een realiteit die Rudi Kennes (ABVV-afgevaardigde Opel Antwerpen) maar al te goed kent. "De eerste en enige boodschap moet zijn dat de mensen werk willen. Een job voor iedereen." Daarom moet 1 mei voor hem in de eerste plaats een dag van strijd zijn. "Want wie vecht, kan misschien de strijd verliezen. Maar wie niet vecht, heeft altijd verloren."

Zo denkt ook Rudy De Leeuw erover. Want de strijd is nog niet gestreden. En wat verworven is, moet ook nog verdedigd worden, want "de crisis kan geen reden zijn om sociale achteruitgang door te voeren."

Volgens sommigen is 1 mei dus een voorbijgestreefd nostalgisch concept. Het valt op dat diegenen die meer met de gevolgen van de economische crisis te maken hebben daar vaak anders over denken. Zij lijken eerder te zeggen (zoals eertijds De Stem des Volks zong): "een dag is 't van vreugde, een dag is 't van strijd, een dag aan 't ontwaken der volkeren gewijd, een dag van verzet voor geknechten".
     Wie wat verder rondsnuffelt op de website van De Standaard, komt te weten dat de tijden er inderdaad niet rooskleurig uitzien. Sinds januari 2009 zijn er immers helasiter al 41 931 naakte ontslagen gevallen: een trieste score. En intussen wordt er maar bespaard op alles en nog wat. Zo betalen de gewone mensen voor de crisis in een land waar 2% van de bevolking 32% van de rijkdom in handen heeft.

     Maar herverdeling en sociale rechtvaardigheid, daar mag je vandaag de dag natuurlijk niet over nadenken. Dan wordt je verteld dat je realistisch moet blijven. Net zoals men de mensen een eeuw geleden vertelde dat ze realistisch moesten blijven toen ze streden tegen de kinderarbeid, voor een achturenwerkdag, voor stemrecht, voor talrijke sociale verworvenheden… Achteraf gezien allemaal realistische eisen, maar daar is misschien echt politieke moed voor nodig. En in crisistijd is het voor politici die carrière willen maken blijkbaar voordeliger om over communautaire problemen te blijven ruziën, in plaats van gedurfde beslissingen te nemen. Zoals altijd al zal het weer aan de gewone mensen zijn om zelf voor hun belangen te strijden.

Daarom wens ik aan iedereen een strijdbare 1 mei toe!